Epilog

   Od dwóch dni deszcz nieustannie padał. Niektóre rzeki były bliskie wylania, gdzieniegdzie ludzie wynosili wszystkie cenne rzeczy z domów, by nieunikniona powódź nie pozbawiła ich całego majątku.
   Pomimo okropnej pogody dwójka ludzi wspinała się, brodząc w błocie, na szczyt niewielkiego wzgórza. Okryci płaszczami przeciwdeszczowymi mknęli w milczeniu przed siebie. 
   Kiedy udało im się dobrnąć do celu, oboje wyprostowali się.
- To już trzy miesiące - zaczął chłopak, muskając palcami posąg. - Niedługo się ociepli.
- Czy ona... Ona wtedy zniknie? 
- Nie mam pojęcia. 
- Nie chcę, by odchodziła - szepnęła dziewczyna, ocierając łzy z oczu.
Jason objął ją rękoma i przytulił.
     Jane wiedziała, że chłopak był teraz jedyną osobą, do której mogła zwrócić się o wsparcie. Nikt jej nie rozumiał, i zapewne nikt jej nigdy nie zrozumie. Tego bólu, który siedział zakotwiczony w jej sercu. Tylko Jason mój pojąć, dlaczego codziennie obwinia się o śmierć swojej przyjaciółki. 
     Jane nie chciała jej opuszczać. Niestety w życiu tak jest, że nowe, niezrozumiałe rzeczy uważamy za coś złego.
- Myślisz, że Rechi wini nas za to?
- Mam cichą nadzieję, że nie. Co nie oznacza, że nie jesteśmy winni. 
Niebo rozbłysnęło, a po chwili dźwięk grzmotu donośnie rozniósł się po całym lesie. 
- Zapomniałabym - Jane chwyciła niewielki plecak, i wyciągnęła z niego naszyjnik. - To miał być prezent na twoje urodziny. Chyba nie ma sensu na nie czekać...
Dziewczyna zapięła naszyjnik na szyi Rechi. Przez chwilę wgapiała się w literki namalowane na drewnianych koralikach.
- Na zawsze razem - mruknęła sama do siebie, chowając się w objęciach chłopaka. 




taaaaak, to koniec. wiem, że jest super mega krótki, ale sądzę, że wystarczy. dziękuję każdej osobie, która kiedykolwiek zajrzała na tego bloga i przeczytała chociażby zdanie.
mam nadzieję, że trwanie ze mną nad tą historią nie było aż tak nudne. xD
trzymajcie się. (":